Po raz kolejny Prosecco Doc Imoco Conegliano rozpoczęło sezon z przytupem. Siatkarki tego klubu jako jedyne w lidze wygrały 10 meczów z rzędu i nadal są niepokonane. Do tego dorzuciły szósty Superpuchar Włoch. Pomimo wielu zmian, Imoco nadal dominuje w lidze włoskiej kobiet.
Poprzedni sezon Imoco Volley może zaliczyć do udanych. We Włoszech zawodniczki z Conegliano nie miały sobie równych. Obroniły trzy trofea: mistrzostwo, puchar oraz Superpuchar Włoch. Na krajowych parkietach wymiatały. W Europie jednak znalazła się drużyna, która potrafiła przerwać dominację włoskiej ekipy. VakifBank Stambuł, bo o nim mowa, najpierw w finale Klubowych Mistrzostw Świata pokonał Imoco po tie-breaku, a potem nie pozwolił mu na obronę złotego medalu Ligi Mistrzyń. W finale Champions League drużyna Joanny Wołosz przegrała 1:3 i tym samym nie obroniła jednego z czterech trofeów.
Przegrana była początkiem wielu zmian kadrowych we włoskiej drużynie. Na kolejny rok zostało zaledwie pięć zawodniczek: Kathryn Plummer, Robin de Kruijf, Monica De Gennaro, Joanna Wołosz oraz Sarah Fahr. Największą strata dla Imoco było odejście Paoli Egonu. Jedna z najlepszych siatkarek na świecie po trzech latach postanowiła przenieść się do VakifBanku Stambuł. Był to hitowy i jeden z najdroższych transferów w kobiecej siatkówce. Miejsce Egonu w Imoco zajęła Isabelle Haak. Atakująca ze Szwecji zamieniła… VakifBank na Imoco Volley. Panie więc wymieniły się miejscami. Klub opuściła także inna reprezentanta Włoch – Miriam Sylla. Włoszka wielokrotnie wybierana była najlepszą przyjmującą najważniejszych siatkarskich imprez (MŚ 2022, ME 2021, ME 2019). Umów nie przedłużyły także: Raphaela Folie, Loveth Omoruyi, Christina Wuczkowa, Giorgia Frosini oraz Giulia Gennari. W ich miejsce pojawiły się: Kelsey Cook, Federica Squarcini, Alessia Gennari, Alexa Gray, Marina Lubian, Ylenia Pericati i Eleonora Furlan.
Jak na to, że w zespole dokonano tylu transferów, to radzi on sobie rewelacyjnie. W Serie A1 rozegrał już 10 spotkań, z czego tylko jeden przeciwnik urwał mu punkty. Imoco pokonało: Volley Bergamo 1991 (3:0), Unet E-Work Busto Arsizio (3:2), Volley Vallefoglia (3:0), Chieri ’76 Volleyball (3:0), Cuneo Volley (3:1), Igor Gorgonzola Novara (3:0), VBC Casalmaggiore (3:1), Pinerolo Volley (3:0), Vero Volley Monza (3:1), Il Bisonte Firenze (3:1). Trzykrotnie mieliśmy okazję oglądać „polskie starcie” po przeciwnych stronach siatki. Joanna Wołosz rywalizowała z Olivią Różański (Chieri), Magdaleną Stysiak (Monza) oraz Martyną Grajber-Nowakowską (Pinerolo). Pokonała wszystkie młodsze koleżanki.
Tradycyjnie pierwszym trofeum do zgarnięcia jest Superpuchar kraju. W tym roku bijący się o niego duet był taki sam, jak poprzednio. Prosecco Doc Imoco Volley Conegliano jako mistrz oraz zdobywca Pucharu Włoch rywalizował z finalistą krajowego Pucharu z sezonu 2021/2022, czyli zespołem Igor Gorgonzola Novara. Lepiej w spotkanie weszły zawodniczki z Conegliano, ale nie była to jakaś wielka dominacja, ponieważ set zakończył się różnicą zaledwie dwóch „oczek”. W drugim secie zawodniczki Nowary przejęły inicjatywę i niespodziewanie wygrały wysoko do 17. Jak się potem okazało, był to tylko wypadek przy pracy Imoco. W trzeciej i czwartej odsłonie to mistrzynie Włoch kontrolowały przebieg spotkania. Od początku do końca dyktowały warunki. W trzecim secie tylko raz Novara wyszła na prowadzenie, przy stanie 6:7. Z kolei w czwartym ani razu nie udała im się ta sztuka. Obydwie partie zakończyły się takim samym wynikiem 25:17.
Najskuteczniejszą zawodniczką tego spotkania była Isabelle Haak (22). 16 “oczek” zdobyła Kathryn Plummer, natomiast 14 Federica Squarcini. Wołosz do dorobku swojego zespołu dołożyła jeden punkt, ale to właśnie w jej ręce powędrowała nagroda MVP meczu. To piąty z rzędu Superpuchar Włoch, który zdobyła drużyna polskiej rozgrywającej. Totalna dominacja. Warto jeszcze zwrócić uwagę, że ten skład gra ze sobą od niedawna. Ciekawi jesteśmy jak to będzie funkcjonowało, gdy trzeba będzie rywalizować na kilku frontach (Liga Mistrzyń, Serie A1, Puchar Włoch).
